Door Lou Muuse –
Vluchtelingen, asielzoekers, ontheemden, iedereen weet dat ze er zijn maar waar ze dan precies verblijven is voor veel mensen in Nederland een groot raadsel.
Voor mijn project Retour Afzender ben ik opzoek gegaan naar de verschillende locaties waar mensen wonen en wachten tijdens de asielprocedure.
Als fotograaf word ik gedreven door mijn nieuwsgierigheid. Wanneer het lastig wordt om iets te fotograferen of wanneer ik zelfs iets niet mag fotograferen wil ik dit juist vastleggen. Zo is het ook met de asielzoekerscentra in Nederland. Mag je er nu komen of niet en mag je er nu foto’s maken of niet? Het is allemaal niet vanzelfsprekend, alsof er geheimen zijn. Tegelijkertijd worden de bewoners van sommige centra soms 24u per dag in de gaten gehouden met camera’s.
Door de grootschaligheid van de locaties lijken sommige asielzoekerscentra een dorp op zich. Dorpen die afgesloten zijn van de buitenwereld en met maar weinig faciliteiten. Op het eerste gezicht tonen de nieuwere azc’s, met de prefab woningen, een bijna prettige aanblik en goede woonomgeving. Tegelijkertijd merk ik dat hoe vaker ik er kom, hoe kaler en onprettiger ik dit begin te vinden. Twee of meer gezinnen die kamers, douches en keukens delen, bewoners die hierin soms wel 10 jaar wonen, niks in de kamers wat je echt persoonlijk mag of kan maken, de plastic stoelen, de ijzeren kasten en stapelbedden, de saaie gordijnen, overal is het hetzelfde. In Retour Afzender ben ik de asielprocedure in Nederland gaan visualiseren, via de verschillende verblijfslocaties waar mensen langs komen en waarin mensen nog steeds onderweg zijn. Ze verhuizen van plek naar plek.
De stichting OndertussenOnderweg is een culturele ANBI.
